مسعود فروزنده – عصر ایران
آبادان با اسطوره فوتبالش وداع کرد. غلامحسین واقف بنیانگذار تیم فوتبال صنعت نفت آبادان در نود و چهارسالگی در روز دوشنبه وفات کرد و نتوانست تمامی خاطرات خود را به رشته تحریر در آورد. او عظمت و شکوه آبادان را تنها در فوتبال رویایی اش نمی دانست، بلکه آبادان دهه سی و چهل و پنجاه شمسی را مظهر پیشرفت و پیشگامی درفرهنگ اجتماعی، سیستم اموزشی، امورشهری و اغلب رشته های ورزشی قلمداد می کرد.
غلامحسین واقف در ۱۳۰۴ در ملایر به دنیا آمد و مطابق گفته اش که با او مصاحبه داشتم، در شانزده سالگی به دلیل درگیری دوستانش با عده ای اوباش به ناچار به آبادان امد. به دلیل ورزیدگی اش در بخش بازرسی پالایشگاه مشغول به کارشد. به فوتبال علاقمند شد وبه تیم کارگران راه یافت. به تدریج با استفاده از موقعیتش توانست امکانات بهتری برای تیم فراهم کند.
در آبان ۱۳۲۷ یک خبر داغ در روزنامه ها انتشار یافت: تیم انگلیسی کارگران پالایشگاه با نتیجه سه بر یک مغلوب تیم ایرانی کارگران شد.
پس از این پیروزی، غلامحسین واقف مدیریت تیم فوتبال کار آموزان را به عهده گرفت و سپس رییس امور ورزشی پالایشگاه شد. زیر نظر او رشته های دیگر ورزشی همچون شنا، بسکتبال، بیسبال، گلف و پینگ پونگ توسعه یافت.
اوج دوران زندگی اش با قهرمانی تیم های کارگران جوان و ایران گاز و تاسیس تیم فوتبال صنعت نفت همراه بود. غلامحسین واقف توانست تیم کارگران جوان را قهرمان لیگ ابادان و خوزستان کند و سپس تیم زرد پوش ایرآن گاز را به جایگاه قهرمانی برساند. تاسیس تیم فوتبال صنعت نفت آبادان درسال ۱۳۵۲ رقم خورد.
خاطره واقف درباره تاسیس تیم فوتبال صنعت نفت شنیدنی است: «من درمقام مربی توانسته بودم تیم ایران گاز را قهرمان مسابقات کنم و درسطح شرکت ملی نفت شهرت خوبی به دست آوردم. در آبادان بودم که زنگ تلفن دفتر کارم به صدا درآمد. امیر نویدی رییس روابط عمومی و رییس دفتر دکتر اقبال – مدیر عامل شرکت ملی نفت – به من اعلام کرد زود به تهران بیا. موضوع مهمی در پیش است. قرار است تیم جدیدی تشکیل شود تا در لیگ تخت جمشید شرکت کند. وقتی به دفتر شرکت ملی نفت رسیدم بی تامل دکتر اقبال مرا پذیرفت. او گفت چون لیگ تخت جمشید به عنوان یک لیگ سراسری تاسیس شده است ما می خواهیم از شرکت ملی نفت یک تیم را به لیگ معرفی کنیم. تو وظیفه داری بهترین بازیکن بومی و غیر بومی را انتخاب کنی. من برای انتخاب نام تیم با اقبال گفتگو کردم همانجا فی المجلس نام صنعت نفت برگزیده شد.»
واقف داشت از آن جلسه اش با اقبال توضییح می داد که به سخنش داخل شدم و پرسیدم چگونه رنگ زرد برای تیم انتخاب شد؟ دکتر اقبال انتخاب کرد یا شما؟
واقف خنده ای کرد و پاسخ داد: « چون من با تیم ایران گاز که رنگ زرد داشت قهرمان شدم پیش خودم گفتم شگون داره همین زرد را انتخاب می کنم. پس از چند سال که تیم موفقیت های بزرگی به دست اورد همزمان با قهرمانی تیم برزیل، تماشاگران آبادانی رنگ زرد پیراهن تیم صنعت نفت را با رنگ پیراهن تیم برزیل مشابهت دادند و از آجا که بازیکنان ابادانی با شور و حرارت و تکنیک فردی بازی می کردند تیم صنعت نفت را برزیل ایران خواندند [به شوخی گفت] حتما می دانید آبادانی ها خودشان را با هیچ شهری مقایسه نمی کنند فقط با کشورها مقایسه می کنند.»
واقف در ۱۳۶۰ از شرکت ملی نفت بازنشسته شد. هیچ باشگاه و تیمی از تجربیاتش بهره نجست. تنها دلخوشی اش همان هواداران دو اتشه ابادانی بود که با آنها گرم می گرفت و شاد می شد. من دو سال پیش برای تدوین تاریخ شفاهی ابادان به سراغش رفتم، دلی پر اندوه داشت. او همسایه ما در ابادان بود و وقتی روبرویش نشستم نتوانستم آن واقف را با این واقف ارتباط دهم. به گسست تاریخی مبتلا شده بودم.
او در خانه ای ساده در اراک به همراه ده ها جام وعکس و لوح، زندگی خود را به سر کرد و رفت.
ما مانده ایم با تاریخی که از دست می رود یا بهتر است بگویم می خواهیم که نباشد. مردمی که شکست ها و پیروزی هایشان را به فراموشی می سپارند و عظمتی به دست نمی آورند.
The Abadan Times 